Naar de haaien

Hallo Nederland! :)

Op onze laatste (hele) dag in Guatemala zijn we naar de Maya opgraving Tikal gegaan. Tien minuten later dan gepland, maar ongelooflijk op tijd voor Guatemalaanse begrippen, is ons busje er. Eenmaal in het park moet de bus nog een stuk doorrijden voor we echt bij de ruines zijn (Tikal ligt midden in de jungle). Onderweg komen we allemaal waarschuwingsborden tegen. In het begin nog grappig met een kalkoen, op het eind slangen en jaguars, iets minder grappig! De site is meer dan 16km2, je kan je rot hiken; dat doen wij natuurlijk niet. Van te voren hebben we bepaald wat we willen zien, dus we knallen meteen die kant op. Het is helemaal niet druk in het park, relax. We lopen eerst weer een stuk door de jungle (gelukkig een veilig breed pad) voor we bij de eerste tempels komen. Tempel 1 (die altijd op kaartjes staat) mag je helaas niet meer beklimmen omdat er teveel toeristen zijn afgedonderd. Verder doen ze niet moeilijk en mag je overal op. Heel erg gaaf, want je hebt de mooiste uitzichten! Tempel 4 geeft het allermooiste uitzicht: jungle overal om je heen, met 4 uitstekende tempels. We zijn net op tijd boven geweest, want als we naar beneden afdalen begint het te regenen :( Shit! Gelukkig hebben we al veel gezien en hebben we een paraplu. We gaan nog snel even naar het plein van de 7 tempels, waar, je raadt het nooit, 7 tempels staan! :) Hier zien we ook weer een versleten offerblok (hebben ze echt veel te vaak gebruik van gemaakt, stomme regengod). Na een paar uur hebben we alles wat we wilden zien gezien en zijn we de regen zat. Op weg naar de uitgang rent een horde wasberen voor ons langs. We nemen een busje terug naar ons hostel.

Op 12 december verlaten we Guatmala om 5.00 in de ochtend, in een keer door naar Belize City. De reis is heel makkelijk, met 2 uur zijn we bij de grens. We checken uit bij Guatemala (en betalen niks, in tegenstelling tot het stel voor ons, want wij zeiden "we hebben geen geld" *zielig gezicht* en de man laat ons gaan, hehe). In Belize worden we zeer vriendelijk ontvangen en stempelt een zingende rastaman ons in. Na even wachten stappen we weer in de bus en nog een uur later zijn we in Belize City. Onderweg hoor je alleen maar reggaemuziek, ze verreggae-en alles! Van James Blunt (wat anders dramatisch is) tot Alphaville's Forever Young (wordt er ook beter op). De hele stad is doorweekt van het water, straten staan onder. Mensen lopen met kaplaarzen en paraplu's, maar zijn ondertussen lekker aan het zingen. We gaan pinnen bij de bank en de bewaker begroet ons met darlings; honeys; beauties en sunshines en brengt ons naar de automaat. Daarna wachten we in de terminal op onze boot naar Caye Caulker.

Caye Caulker is weer een paradijs. Er zijn geen asfalt/stenen straten, het is wit zand overal. Er zijn geen auto's, alleen fietsen en golfkarretjes. Van het balkon van ons hostel zou je in de zee kunnen springen. Het hostel (Yuma's house) is geweldig. 's Avonds gaan we op zoek naar de lekkerste kreeft, want dat is wel een beetje de specialiteit van het eiland. We eten voor $10 US een heerlijke kreeft! Koopje :) Er is geen één dag voorbij gegaan zonder dat we kreeft gegeten hebben, hmmmmm. Gedurende de dag zien we de leukste mensen lopen. Mannetjes met veeel te grote en lage broeken aan, dikke rasta's, mutsje (groen, geel, rood) op, peuk in de mond. Ze duwen karretjes met streetfood en ze zingen liedjes van Bob Marley. De weersvoorspelling is helaas niet goed, heel veel regen. De eilandbewoners zijn er bijna meer van slag van dan wij: dit is niet normaal! We komen de bananabreadman tegen. Hij is een ge-wel-dig figuur: dikke oude vent, witte koksmuts op zn kop, karretje met allemaal heerlijk zelfgemaakte cakes en koekjes en hij is te lui om rond te lopen, dus hij schreeuwt dat je naar hem toe moet komen. En hij is zo grappig, dat je dat nog doet ook. Zijn cocoskoekjes zijn zaaalig! Maar hij is helemaal van slag van het weer, hij zegt dat hij ziekt wordt van regen (en we dus snel al zijn lekkere dingen moeten kopen, haha).

In het hostel hebben we een leuke roomie: Jason uit Wales (al heeft hij al jaren geen eigen huis meer omdat hij voor zijn werk, hij is fotograaf, de wereld rond reist). Samen gaan we op zoek naar de perfecte snorkeltour, want dat is wat je op Caye Caulker moet doen! Na Australie hebben ze het grootste rif ter wereld. Uiteindelijk kiezen we voor Raggamuffin Tours; de geweldig boot gaf de doorslag. Eerder hadden we half wat afgesproken met een andere man, maar zijn boot was echt mini. Dus Tam had een verontschuldigend briefje geschreven dat we toch met een andere organisatie gingen omdat hun boot groter was. Jason moest enorm lachen en zei dat we dat echt niet zo op konden schrijven! "Je kan een man niet zeggen dat zijn boot te klein is, dat doet pijn!" hahaha. Dus we hebben er een iets subtieler briefje van gemaakt. 's Avonds gingen Tam en ik nog even voor een cocktail en toen kwamen we een Nederlands stel wat we kenden uit Flores tegen. Zijn we gezellig bij aangeschoven. Op de terugweg naar het hostel zagen we weer de prachtige Halo-achtige verschijning om de maan heen, betoverend.

Zaterdag zou de beste dag worden, lekker zonning, dus dat was onze snorkeldag! Om 10.30 staan we klaar bij de boot en worden we geinformeerd over de dag. We zijn met een grote groep, iets van 15 mensen, dus we gaan op een prachtig grote zeilboot. De bemanning is vriendelijk en grappig. Als de lunch naar de boot wordt gebracht roept de schipper van het deliverybootje "surrender your women and your rum!!" en de hele dag zullen we dit soort heerlijke grapjes horen. We installeren ons op het dak van de zeilboot, varen door doorzichtig turqoise water, zonnetje op de bol, krijgen heerlijk vers fruit en luisteren naar reggaemuziek. Kan het leven mooier? Ik denk het niet..

Eerste stop: Shark en Ray (rog) alley! Ohhh god, haaien. Ik hou niet van haaien. Ook niet echt van roggen, maar haaien zijn gewoon eng. De boot stopt en ze komen er meteen op af. Niet 1, niet 2, wel 20. En ze zijn groot. Sommige net zo groot als ik. Gelukkig zijn het verpleegsterhaaien, die (als het goed is..) geen mensen eten. We gaan het water in en gelukkig ben ik in het begin veels te druk met het onder controle krijgen van mijn ademhaling (ik ben geen held onder water en heb nog nooit gesnorkeld) om bang te zijn voor al die haaien om me heen (roggen en andere vissen even buiten beschouwing gelaten). Na even wennen heb ik het helemaal te pakken, heeeeerlijk tussen de haaien en roggen en vissen zwemmen. Ik zie ook heel veel Dory's (voor de sukkels die het niet weten, de schattige vis met het slechte geheugen uit Finding Nemo), dat vind ik leuker dan de haaien! :) Toch ook de haaien even goed bekeken, die zijn wel heel mooi hoor. Ze bewegen heel sierlijk. De roggen zweven door het water heen, en ook zij zijn heel erg groot! Na een tijdje rondsnorkelen roept Ish (onze kapitein) ons weer de boot op voor een heerlijke lunch: vis/kip met rijst en salade. Muziek, zee, zon: het leven is zalig.

Tweede stop: Hol Chan Marine Reserve. Het koraal is volgens de kenners een beetje dood, wat natuurlijk zonde is. Maar voor mijn allereerste snorkelervaring is het prachtig! Zwierige harige planten, gekgevormde bolletjes (hersenachtig), rotsachtige formaties, waaiende lange dingen en wapperende blaadjes; allemaal in verschillende kleuren. Ik vind het geweldig. De beweging van de planten is bijna hypnotiserend. En het kan nog beter: we zien een zeeschildpad!! Hij zit lekker opde bodem te grazen en kijkt een beetje naar ons op. Heel gelukkig moment. Ohja, we zien ook nog een dikke vieze aal (Nemo-kenners, je weet wie ik bedoel!) die even uit zijn "huis" naar buiten kijkt. Hij kijkt niet vriendelijk, maar doet ons niks.

De derde en laatste stop is The Channel, daar is nog meer koraal. We mogen "los", dus iedereen gaat zijn eigen gang. Ik kom weer haaien tegen, dit keer een beetje spannender, aangezien ik nu alleen met ze ben. Maar ze zweven sierlijk onder me door. Terug op de boot zegt Ish dat hij goed en slecht nieuws heeft.. Eerst slecht nieuws: het was de laatste stop. Goed nieuws: we hebben rumpunch!! Hahaha! En ze hebben VEEL rumpunch, en hij is STERK! Terwijl de zon onder begint te gaan, er leuke muziek opstaat, we alle dieren die we wilden zien gezien hebben, we een lekkere rumpunch in onze hand hebben en verse ceviche krijgen, varen we zeer tevreden terug naar Caye Caulker. 

Terug in het hostel hebben we er een kamergenoot bij, Pian Pian (student uit Boston). We vragen of ze met ons en Jason mee uit eten wilt; dat wil ze wel. We eten kreeft (wat anders) bij Wish Wily. We zitten op bureaustoelen in het zand, hilarisch. De kreeften worden voor onze ogen op de grill gegooid en de afwasser staat ook buiten de afwas te doen (met een tuinslang in een teiltje). Na het eten gaan we naar de Reggaebar, de place to be op het eiland. Ze hebben een mooi dakterras met, natuurlijk, schommels. We chillen daar tot we bijna van onze schommel vallen van de slaap, en gaan terug naar het hostel.

Volgende ochtend worden we vroeg (uur of 5) wakker omdat de ventilators uitvallen. En dan is het snel warm in de kamer, regen of geen regen, het blijft een tropisch warm eiland. Tot een uur of 11 is er op het hele eiland geen stroom. Maakt niet uit, er hangt zo'n relaxte sfeer op het eiland, je maakt je nergens druk om. We lezen en hangen wat met onze roomies en gaan "dan maar" lunchen (ze koken hier gelukkig op gas). We nemen sushi (met kreeft of course!) en het is heeeerlijk! Op weg terug naar het hostel nemen we cocosnoten mee die willen kraken. En dat lukt ons gewoon! De locals vinden het erg leuk dat we het doen en staan ons bij met tips en gaan zelf ook aan de slag. We kraken er 2 en hebben lekker cocoswater en cocos! Hmmm. We delen met liefhebbers en roosteren ook wat cocos met suiker. Dat doen we de volgende dag op onze pannekoeken voor t ontbijt, hmmmm. In de middag hangen we op de prive pier van het hostel, lekker in de zon! Allemaal pelikanen om ons heen, heel erg leuk. 's Avonds gaan we weer met de hele dorm (Jason, Pian Pian en wij) uit eten, dit keer pizza. De pizza is heerlijk, maar niet groot genoeg dus we gaan voor een toetje. Op straat verkoopt een vrouw (de cakelady) de lekkerste cocostaart EVER, ik had met genoegen die hele taart op gegeten. We sjokken met onze bordjes verder naar een ijswinkel (Tam wil liever ijs) en komen de bananabreadman tegen. Hij is "boos" op ons dat we voor zijn neus eten van een ander eten, hahaha. Tam en ik zijn nog wat gaan drinken met Jason en hij vertelde ons over zijn werk als fotograaf. Heel interessant. Hij heeft afschuwelijke dingen gezien en gefotografeerd (kinderen die opgeblazen worden door een bom) en wil zich eigenlijk wel graag gaan richten op een ander soort fotografie, bv reisfoto's.

Op onze laatste hele dag op het eiland regent het weer. Het is wel jammer dat het weer zo slecht is, maar alsnog blijft het een heerlijke plek om te zijn. We lopen op onze blote voeten over het eiland, net als iedereen, met cocosnoten onder onze arm. Iedereen is zo relaxt en vriendelijk, verademing in vergelijking met Nederland. We hebben ook echt leuke mensen in het hostel, dat scheelt natuurlijk ook. Het is onze laatste avond dus we doen weer eens gek eten eten KREEFT :) Voor een toetje gaan we ergens anders heen waar we blijven zitten tot ze ons de tent uitbonjouren. In het hostel chillen we nog wat terwijl we cocos eten en thee drinken voor we gaan slapen. Dit kan je toch je hele leven doen? Ontbijten, chillen, lunchen, chillen, dineren, chillen, slapen, al het voorgaande herhalen. We noemen dit Islandlife, en je kan het kopen op Caye Caulker :)

Gisteren zijn we vertrokken naar Mexico. Om 10.00 met de watertaxi terug naar Belize City en vanaf daar met de bus naar Mexico. Jason moest ook naar de busterminal dus liep met ons mee, Pian Pian kon nog geen afscheid nemen van het eiland dus nam een boot later. Aangekomen bij de busterminal ziet Tamar de bus naar Chetumal vertrekken en houdt hem tegen. Ik schreeuw een afscheidsgroet naar Jason en we hoppen in de bus. Weer eens een gezellig volle chickenbus. Dit keer met reggaekerstmuziek. We zijn erg tevreden met onze reis TOT (schakel over op de stem van Alberto Stegeman) het noodlot toeslaat! We horen een luide krak en daarna het schrapende geluid van metaal over asfalt. De achteras van de bus is doormidden gebroken! De chauffeur rijdt heel goed en we wiebelen amper, terwijl we wel wat van de weg afraken. De rastavrouwen gillen wat af in de bus en als we stil staan blessen ze de chauffeur en de (nog in de buikzittende) baby aan boord. We stappen uit en zien de wielen scheef naar binnen staan. Er wordt gebeld dat "the bus broke" en dat er een nieuwe moet komen. Daar sta je dan, in de berm te wachten naast de in elkaargezakte chickenbus. Het was ook too good to be true om geen autopech te hebben in Midden-Amerika ;)

Gelukkig is de volgende bus er met een half uurtje en passen we er allemaal in. Helaas gaat deze niet door tot Chetumal (als staat het er wel op, maar de chauf heeft blijkbaar geen zin meer en gooit ons er bij Orange Walk uit). Daar stappen we in een andere bus en komt er een lief meisje naast me zitten. Ze is een echte kletskous en we doorlopen het hele alfabet, de tafel van 5 en 10, ze onderzoekt mijn oorbellen en mijn haar en ze vergelijkt onze nagels. Ze heet Helen en woont in een gekleurd huis (groen, geel en rood, lekker rasta) in Corozal en haar broer heet Ordel. Als ze uitstapt bij Corozal blijft ze naar ons zwaaien tot we uit beeld zijn, wat een schatje! Niet veel later zijn we bij de grens en beloofde onze chauf op ons te wachten om ons daarna naar Chetumal (Mexico) te brengen. Belize doet heeeeel traag met ons uitchecken en tegen de tijd dat we klaar zijn is de bus weg. Eikel. We lopen dus maar naar Mexico.. Blijkbaar gaat het vaker zo, want er is zelfs een verkeersbord speciaal voor voetgangers (pedestrians to Mexico this way).

Mexico zijn we zo in en daar nemen we de bus naar Chetumal. Er zit een vriendelijke vrouw in de bus die ons laat zien waar we het best uit kunnen stappen voor de bus naar Tulum. We zien onze bus staan dus we gaan er snel heen. We hebben nog geen tijd gehad om pesos uit de muur te trekken (wel al wat gewisseld bij de grens) en hebben niet genoeg om cash voor onze ticekts te betalen. Gelukkig staat er een mastercard logo, dus willen we zo betalen. Maar neeeeee dat kan vandaag niet. Dus zien we de bus voor onze neus wegrijden. K.U.T. Gelukkig gaat er een uur later nog een en halen we in die tijd pesos uit de muur en kopen we eten (empanadas hmmm). De bus is een grote luxe vrieskist, brrr! Inmiddels is het al donker dus rijden we naast een prachtige volle maan in 4 uur naar Tulum. Als we aankomen is het bijna middernacht. Gelukkig worden we vriendelijk ontvangen en staat er een heerlijk bed voor ons klaar, slaap lekker :)

Vanochtend gezellig wakker geworden met onze Australische roomies. Zij zijn gister ook uit Belize gekomen en hadden net zo'n trage reis als wij. Tam en ik ontbijten lekker met koffie/sap en bagels en doen daarna wat regelzaken in het hostel. Het is hier heerlijk weer, zonnig en warm! Goed begin Mexico :) We hebben net een lekkere Thaise lunch gehad. We hadden wel erg zin in een biertje, dus we vragen of hij het heeft. Hij heeft het wel, maar hij serveert het in een theekopje omdat zijn vergunning is ingetrokken, hahahaha!! Pas, dan nemen we later wel een biertje ;) Hebben we wel verdiend, na het typen van dit lange blog!

Liefs uit Mexico!
Xx Hanna

 

Oh voor de liefhebber: check Tamars blog op tamarinchili.waarbenjij.nu