Xcuuuuuse meee!

Hoi allemaal!

Ja ik moest er weer ff tussenuit hoor ;) Maandje Indonesie dit keer. Op 3 februari, na iets van 17 uur vliegen, arriveer ik op Bali! Prima vluchten gehad, overstap op Singapore (schrok ik even van, dacht dat ik via Kuala Lumpur zou gaan). Als ik de aankomsthal in loop zie ik mijn naam op een bordje, iemand van het hostel in Sanur komt me ophalen. De man die mijn backpack wil aannemen is net zo groot als de backpack, dat doe ik hem dus niet aan. In de auto zet hij "tourist-approved" muziek op en de airco op standje vries, niet iets waar je mij blij mee maakt maar ok ;) In het hostel duik ik meteen mn nest in want het is al laat en ik heb geen honger. 

Het eerste wat ik de volgende dag doe is natuurlijk naar het strand!! Nog voor ik ga ontbijten neem ik een duik in de zee, lekker! Na het ontbijt blijf ik hangen op het strand, zwem wat, lees wat, slaap op mn sunbed. Dit is eigenlijk wat ik de tweede dag ook doe :) 's Avonds met mensen van het hostel een hapje eten en wat verhalen uit wisselen. In de avond zit ik met twee Duitsers in een kroegje en de barman smeert ons Arak aan, een of andere sterke drank van Indonesie. Hij zegt dat hij met ons meedoet, hahaha, nou ik dat geval gaan we ervoor! Smaakt best goed :) Volgende dag vraag ik een dormgenoot of ze een hapje met me wil gaan eten; dat wil ze wel als het niet te duur is. Het plekje wat ik op het oog had heeft gerechten voor 30.000 Rp, dat is nog geen 2.50 euro. Ze vindt het te duur!! HAHA. Zeggen ze dat Nederlanders gierig zijn..

Maarrrr.. de reis komt nog niet echt op gang. Waarom niet!? Omdat ik eigenlijk aan het wachten ben op mijn reismaatje Tamar! You can't do epic shit with basic people. Ze komt op zondag en we meeten in Ubud. Jeeej! Zaterdag ga ik vast die kant op. De rit van Sanur naar Ubud duurt maar een uurtje. Onderweg zie ik mensen samengepropt op scooters, huisjes die op tempels lijken maar ook krotten, jongens in schooluniform aan het badmintonnen, marktstalletjes met allemaal etenswaar, foute kledingwinkels (je weet wel, zo'n glimmende witte vloer) en erg mooie natuur. Jungle-achtig! Auto's toeteren constant: "hier rijd ik", "aan de kant", "ik ga je inhalen", "bedankt he"; alles wordt per toeter gecommuniceerd.

Het hostel in Ubud is erruggg hip. Ik kom binnengelopen en alle mooiboys (gebruind, gespierd, haartjes in de gel) die bij de pool hangen onderwerpen mij even aan een vleeskeuring, snel verder! Voor de lunch ga ik naar Warung Dewa, omdat ze geen engels spreken moet ik mijn bestelling maar opschrijven, schattig he? Het is heerlijk! Gado-gado en een limoenlimonade. 's Avonds in het hostel weer wat socializen, weer veel Duitsers, zouden ze de wereld gaan overnemen!? We drinken gezellig wat Bintangetjes en ik ga met plezier slapen, want morgen is Tamar er!! Begin middag komt ze binnenlopen en we ploffen bij de pool (geen mooiboys te bekennen) en praten bij en maken plannen. Niet te veel vandaag, want Tam komt uit Thailand waar ze een bruiloft heeft bijgewoond en heeft de nacht doorgehaald. Dus na het plonsen en schateren in de pool: eten maar! We delen een "pittige" nasi en een "pittige" rendang. Net als we tegen elkaar zeggen dat het niet pittig is, komt de serveerster bezorgd vragen of het niet te heet is. Eehhh nee.. ;) Duidelijk ingesteld op westers publiek, zo eten ze zelf echt niet. Op straat probeert iedereen je van alles aan te smeren: "misssss, want massaaaaage?" "Xcuuuse meeee??" "taxi taxi??" “Hellooooo missss”. We poeieren ze eerst vriendelijk af, maar zeggen op gegeven moment gewoon NEE. Snappen ze ook, misschien zelfs beter ;)

Volgende ochtend starten we rustig op in het hostel, eten ons ontbijt daar aan de bar en hebben de grootste lol om de achtergelaten walkie talkie van de barvrouw. Een man schreeuwt van alles in de eenzame walkie talkie en wij verzorgen onszelf ondertiteling: "Monica godver de godver ik zei toch dat je dit ding bij je moest houden. Ik moet hier ook alles zelf doen. Word hier zo moe van". We denken dat dit een redelijk accurate vertaling was ;) 

Oke, op naar Guning Kawi! Tempel 45 min buiten Ubud. We dingen af op een taxi en worden in een luxe bak naar boven gereden. Veel rijstvelden onderweg. Bij de tempel aangekomen vliegen verkoopsters je om de oren en hangen hun sarongs al om je lijf (only one dollaaaaaarrr). Bij de entree krijgen we een rood sjaaltje, bij mij wordt die om mn middel geknoopt, Tam mag dit om onduidelijke reden zelf doen. Via steile trappen verkennen we het complex, wat echt in de natuur zit; omringd door hoge bomen, riviertjes en natuurlijk rijstvelden. Met een uurtje hebben we het gezien en gaan we terug naar onze driver. Op de terugweg proberen we nog wat met hem te praten, maar das lastig, hij kan wel vragen stellen maar ze niet beantwoorden (en of hij ons antwoord begrijpt is ook maar de vraag). We krijgen hem in elk geval zo ver dat hij de radio aanzet op een Indonesische zender en dat is vermakelijk (maar niet iets wat we thuis gaan draaien). Terug hebben we nog een relaxte bijna-dood-ervaring omdat de driver op zn gemak inhaalt met een tegenligger op komst. Halve meter speling misschien, maar het kost hem geen druppeltje zweet. Hij dropt ons bij Grand Palace, wat helemaal niet grand is (we hebben het zo gezien) dus we gaan terug naar het hostel. Net voor een stortbui binnen, goede timing!

In Ubud doen we nog wat sightseeing, lopen langs het Monkey Forrest (jullie denken toch niet dat ik Tamar daarin krijg!?) en doen warenonderzoek op de markt. We regelen vervoer voor morgen, we gaan naar Java. Wordt een lange rit. 's Avonds eten we heerlijk een bord Balinese tapas (pittige kip, spinazie, maiskoekjes, en nog meer) met natuurlijk een lekker biertje (een kleine en een grote, want ze hadden nog maar 1 groot biertje hehe). Terug in het hostel doen we nog wat regeldingen en drinken nog een biertje voor we naar bed gaan. Morgen vroeg eruit; op naar Java!

Wij zijn er 's morgens welliswaar klaar voor, de hostel mensen hebben wat moeite. Uuuren (oke, minuten) kost het haar om de borg van de kluissleutel terug te geve en onze ontbijtbestelling door te geven. Thee kunnen we nog niet krijgen want het water moet nog gekookt worden (ja, op vuur waarschijnlijk). We krijgen ons ontbijt op het moment dat we eigenlijk al op weg naar de bus wilden zijn, dus proppen het naar binnen: "niet praten maar eten!" We gaan richting onze bus en zien hoe ze Ubudders de laatste versieringen voor hun feestje (Gunung nog iets ofzo) afmaken. Echt haast hebben ze niet, want na het feestje is NOG een feest. Namelijk het feest om te vieren dat ze een feestje hebben gehad. Hoe leuk is dat!? Moeten we in Nederland ook maar invoeren vind ik :) 

Bus halen we, maar in Kuta slaat het noodlot toe!! Ons vervolgvervoer is er niet.. Er wordt druk gebeld en we worden duidelijk gemeden omdat ze ons niet graag vertellen dat er iets mis is gegaan. Nouja tijdens het wachten maar ff naar de wc. Hier heb ik aan mn basketbal-skills gewerkt, want het bakje waar je je wc-papier in moet gooien staat zeker 1,5 meter van de wc af. Na 1,5 u staat er een jongetje wat mn zoon had kunnen zijn voor ons en zegt dat hij ons naar de haven gaat rijden... Okeee. Maar goed, we stappen in zn jeep-achtige auto en crossen die kant op. Onderweg weer rijstvelden, strand en veeel (vracht)verkeer. Binnen 4 uur zet hij ons af bij de haven van Gilimanuk, waar een dikkerd ons opwacht om op de boot te begeleiden. Sja, de boot. Hij drijft. Daar is het mee gezegd. We kunnen bij wijze van spreken naar de overkant springen zo dichtbij, maar de boot krijgt het voor elkaar er een uur (!!) over te doen. Knap. Op de boot mag niet gerookt worden, dus natuurlijk rookt iedereen. De vrouwen op de boot hebben bijna allemaal een hoofddoek, we gaan naar het Islamitische deel van Indonesie (Bali is voornamelijk Hindoeistisch). De jongens voor Tamar en mij op de bank maken "onopvallend" selfies, zodat ze ons op de foto hebben.

Eeeindelijk weer aan de wal stappen we in het busje wat voor ons klaar staat. We gaan naar Cemoro Lawang, DE uitvalsbasis om vulkaan Bromo te verkennen. Omdat het op Java een uur eerder is dan op Bali, hebben we een uur van onze vertraging weer goedgemaakt ;) Het wordt snel donker en ik zit niet heel relaxt in de bus want vertrouw de driver niet helemaal. Hij lijkt steeds in slaap te vallen. En ik wil niet dood op Java!! Hahaha. Daarom ben ik blij als hij keihard zit te bellen (dan blijft hij tenminste wakker) en op een heeeuw irritante toon "HEH!? HEH?!" tegen zijn gesprekspartner blijft blèren. Als een familielid van hem instapt ben ik helemaal gelukkig, zij houdt hem aan de praat, dus ik kan mn ogen even dicht doen. Ondertussen brullen de Imams van alles door hun speakers heen. Na een paar uur rijden zijn we in Probolinggo, het is inmiddels een uur of half acht. Hier moeten we van bus+driver wisselen (niet erg) en krijgen we een reisgenoot (blijkt al snel wel erg). Het is een Chinees (sorry leuke Chinezen; maar meestal zijn jullie vervelende toeristen). En zelfs na het informatieve praatje over Bromo heeft hij nog aaaallemaal vragen: maar dit en dat en sus en zo en kan ik een actieve vulkaan beklimmen - NEE SUKKEL. De infoman heeft op gegeven moment ook genoeg van hem en duwt hem de bus in. We gaan verder! Achter Tam en mij komt een gids zitten die zijn hoofd de hele tijd vervelend tussen ons in hangt en praatjes wil maken maar in engels wat niemand begrijpt. 

Na een uur steile klim zijn we bij de ingang van het National Park, waar we iets van 15 euro pp betalen voor een dubieus toegangskaartje (naar wie gaat dat geld?!). De bus hobbelt nog even door en rijdt voorbij onze slaapplaats om verderop zijn motor te laten verzuipen (gelukkig gebeurde dat niet tijdens de rit omhoog). We zeggen dat we wel lopen, waarop hij heel schattig met ons meeloopt tot de voordeur. We sterven van de honger en gaan opzoek naar nog iets t eten (het is inmiddels al na tienen). We lopen langs "ongure" figuren die op een viezige toon dingen zeggen als "hellloooo missss" maar als we vragen waar we een warung (eettentje) kunnen vinden, wijzen ze vriendelijk de goede kant op. Een mevrouwtje serveert ons een berg nasi (hmmmm) voor een euro pp. Ondertussen kijken we naar een Indo soap. Jullie vinden GTST slecht, nou, dat is oscar-waardig in vergelijking met deze soap! Ik ga niet eens vertellen wat er allemaal gebeurde.. ;)

3:45: RISE AND SHIIIINE. We gaan naar een viewpoint hiken voor de zonsopkomst. We moeten een uurtje lopen, maar van alle kanten proberen ze ons Jeep- en motorvervoer aan te smeren. Lopen zou niet te doen zijn zeggen ze. Nou, wij willen ook wat actiefs doen tijdens onze reis, dus wij gaan lekker WEL lopen. We slaan alles af, ook de brommermannetjes die maar om ons heen blijven cirkelen omdat ze ons willen "redden". Daar gaat de serene ochtendsfeer ;) Het is nog pikdonker. Het enige wat we zien zijn de sterren en het stukje pad wat we belichten met onze zaklamp. We genieten van de wandeling! Goede ochtend workout, benen en billen branden. Het is erg steil en we zijn op hoogte, dus af en toe ff op adem komen. Vlak voor de top komen we alle Jeeps tegen, die staan hier geparkeerd en vanaf daar moeten de mensen verder lopen. Dat is het moeilijkste stuk, so far voor je jeepvervoer. Nu komen uit alle hoeken mannen met paarden: "Horseride 50.000 !!". Nee bedankt. Om een uur of 5 staan we op het viewpoint. Het is al wat lichter dus we kunnen de wolken in het dal zien en af en toe een stukje van Bromo of een van zijn matties (er staan een paar bij elkaar). De lucht kleurt rood/oranje/paars/blauw en de mist trekt iets op, het is prachtig. Maar de mooiste beelden zien we eigenlijk pas tijdens de afdaling. We komen onder de bewolking (ja we waren letterlijk in de wolken!) vandaan en hebben een magistrale kijk op de krater. Bromo spuugt een constante dikke rookpluim uit; hij is actief. Daarom mogen we ook niet naar de tempel die aan zijn voet ligt, het zou kunnen dat hij uitbarst en dan wil je daar niet zijn. Maakt niet uit; van een afstandje is het ook prachtig!! Dit was echt zeer de moeite waard :)

Op naar Surabaya! Niet omdat we daar zo graag willen zijn, maar omdat we de volgende ochtend vanaf daar de trein naar Yogyakarta hebben. In Probolinggo worden we op de bus gezet. We dachten eigenlijk dat onze driver ons helemaal naar Surabaya zou brengen, maar niet dus. Hierdoor is het even onduidelijk of de bus al betaald is en net op het cruciale moment rent ons mannetje er vandoor. FIJN. We moeten deze bus dan toch zelf betalen, al was dat niet de deal. Op de deur van de bus staat dat een enkele reis van Probolinggo naar Surabaya 30.000 kost, de man vraagt ons eerst 100.000 (totaal). We wijzen hem op zijn eigen prijslijst en dan bindt hij in: 50.000 totaal dan. Hahaha, deal beste man! We zijn dus opgelicht voor wel 1 euro 60 per persoon. We laten het ons humeur maar niet verpesten hahaha! Leuk om met de gewone bus te gaan! De verkopers van eten en troep komen voorbij, livemuziek, maar op gegeven moment schopt de 'busmanager' (kaartverkoper) ze eruit en gaan we. Met twee uurtjes zijn we op het busstation, wat nog ver van ons hotel ligt. Zodra we uit de bus stappen klampt iedereen ons aan waar we heen moeten en of we een taxi nodig hebben. We zeggen dat we naar treinstation Gubeng willen, met de bus (op dit moment haken alle "behulpzame" taxidrivers af). Meerdere mannetjes wijzen ons de weg, sommige lopen zelfs een stukje met ons mee. Ze zorgen dat we in de goede bus terecht komen, top. Na een kwartier wachten zit er ineens een driver en kunnen we gaan! Helaas hier ook live muziek: twee dames + baby schreeuwen het uit en rammen op een ukulele. De kaartjesman komt langs en we vertellen hem waar we heen willen, hij lijkt het te begrijpen. En inderdaad: hij wenkt ons als we stil staan bij een stoplicht en zegt dat als we er hier uit stappen (midden in al het verkeer), de brug over moeten en dan naar rechts: daar is het hotel. Geweldig!

Het hotel is heerlijk! Even een beetje luxe na de laatste dagen. We genieten intens van normale dingen: water uit een glas, een dikke handdoek, een lekkere douche en ruimte om je benen te strekken! Hmmm, hemels! Voor we helemaal voor pampus gaan, willen we eerst ons treinkaartje voor morgen op papier hebben. Dus op naar het treinstation (10 min lopen). We worden enthousiast begroet door kindjes en mannen (sommige gaan er zelfs voor uit hun auto hangen). Op het station kunnen we heel geavanceerd zelf onze kaartjes printen, super! Dan maar een hapje eten. Tam had wat leuks gevonden (Ta Wan) vlakbij ons hotel, lekker makkelijk. Na een lekkere late lunch hangen we de hele avond lui op de kamer. We luisteren wat muziek, maken wat plannen, kijken beetje tv. Omdat het hard regent buiten gaan we er niet meer uit voor avondeten, maar doen we aan roomservice. Helaas zijn we de pisang, want de pisang goreng is op :( Shiiit. Dan maar een of andere eend-specialiteit. Het eten is erg karig, wel lekker. Maar de volgende keer eten we gewoon weer buiten de deur! 

6:45: opstaan! Spullen pakken, in de kleren, snel langs het ontbijtbuffet (lekker), en op naar de trein! Er zijn hier weinig voetgangers, maar je krijgt wel een soort voorkeursbehandeling. Als je bij een stoplicht het oversteekknopje (wel schaars, meestal moet je gewoon maar je leven wagen) indrukt, gaat het licht van de auto's meteen op rood en die van ons op groen. Onder begeleiding van een luchtalarm kunnen we dan veilig oversteken :) Op het station checkt een man onze tickets en paspoorten, de volgende houdt de deur voor ons open, en weer ander wijst ons naar het juiste spoor. De omroeper staat tussen de sporen in met zijn microfoontje en kondigt de komst van onze trein (argo willis, eksekutief) aan. De trein ziet er top uit! We gaan zitten en vertrekken om exact 7uur, netjes. De conducteur komt langs voor kaartjes en het is duidelijk dat je met deze man niet moet messen. Als je daar toch nog over twijfelde, zorgt zijn beveiliger er wel voor dat je het laat. Toch zijn ze vriendelijk. Observaties vanuit de trein: bij de overgangen staat altijd een leger aan scooters te wachten; er wordt gewerkt in de rijst velden, de ronde puntige hoedjes steken er net bovenuit; de mannen hebben onderonsjes op de bruggetjes tussen de rijstvelden; ineens een vinexwijk die niet zou misstaan in Almere (wtf?!); voetbaldoeltjes in een (zeiknat) rijstveld (ook wtf?!); een jongen die gepassioneerd met zijn middelvingers naar de trein staat te "zwaaien"; geiten op het spoor; railcatering biedt producten aan in een winkelwagen. Verder zie je het volgende als je naar buiten kijkt: rijst rijst rijst rijst banaan rijst rijst rijst mais rijst rijst suikerriet rijst rijst rijst.

Yogyakarta! Dat is waar we nu zijn. Het is even wennen. We voelen ons naakt in onze korte broek en shirtjes (zijn we ook in vergelijking met de rest). Het ziet er niet zo mooi uit als we hadden gehoopt. We zien geen andere toeristen.. Het hostel ziet er ook niet zo mooi uit als ze op internet voordoen. Hmmm, laten we even eten en het opnieuw beoordelen. We nemen een biertje bij het eten, waarom niet, en gaan daarna even wat verkennen. Met onze hernieuwde positieve blik kijken we naar de stad; we gaan er gewoon wat van maken! Er schijnt hier een leuke markt te zijn (shoppennnn) en we gaan Borobudur (tempelcomplex) bezoeken. En dus maar even het eerste blog online gooien (het regent..). Bij deze! Het is weer een lap tekst, maar ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen.

Tot snel!
Liefs Hanna