It was a blast!

Goedemorgen allemaal!

Laatste verhaal geschreven op Nederlandse bodem, al gaat het natuurlijk nog over Thailand. Koh Samui, daar waren we gebleven (spartelen in het water en niksen).
's Avonds gingen we eten in de pizzeria waar we eerder zijn geweest om twee redenenen: 1. Het was erg lekker en 2. Er wordt voetbal uitgezonden ;) De vrolijke serveerster van de vorige keer herkent ons en groet heel vriendelijk. We worden geholpen door een oudere zeer warrige Italiaanse man (eigenaar?). Nadat Johan zijn bestelling heeft gedaan, loopt de beste man weg.. Alsof ik niks wil eten!? We roepen hem terug en ook ik doe mijn bestelling. Vervolgens krijgt Johan zijn bier niet en komen voor en hoofdgerechten tegelijkertijd op tafel (en die is klein dus het past allemaal maar net!). De vrolijke serveerster komt eraan, kijkt wat gekweld en biedt haar excuses aan voor haar collega, hij werkt hier normaal niet, hahahaha! We eten heerlijk en zitten goed vol. De serveerster vraagt met een brede lach of we echt niet nog een pizza willen (refereert ze aan de vorige keer, toen we eerst een pizza gedeeld hadden, en toen nog een bestelde omdat het zo goed smaakte). We moeten er om lachen en zeggen echt vol te zitten.. "Dessert??" vraagt ze dan, hahaha de grappenmaker! Aan de overkant van de straat zijn inmiddels twee jongetjes (oudste jaar of 7) in pyjama met nepzwaarden tegen een rolluik aan het slaan, ziet er nogal vreemd uit. De warrige Italiaan ziet ons kijken, komt bij ons staan en zegt "Every night they do this.. EVERY NIGHT.." hahahaha.

Volgende dag doen we inderdaad weer lekker weinig. Ontbijten, aan het strand liggen, zwemmen, lunchen, en dan komt actie. We moeten even naar de supermarkt om water te kopen en als we dan toch bezig zijn, moeten we ook bootkaartjes regelen voor morgen (gaan we naar Koh Lanta). We laten ons een goedkoper bootkaartje aansmeren waar we achteraf de zenuwen van krijgen (waarom hebben we in Buddha's naam niet ff die €6 pp meer betaald, stomme Nederlanders die we zijn) omdat we errrrg vervelende reviews van het bootbedrijf op internet lezen (songserm, noooiit doen!). We gaan terug naar die meneer en zeggen dat we toch echt liever met Lomprayah gaan. Hij is duidelijk not amused (daar gaat zn commissie??), maar boekt ons zonder verder gedoe over, pfieww! Nou na aaaalll deze stress moeten we natuurlijk even bijkomen met een biertje op het strand. 's Avonds eten we OP het strand, aan een bamboetafel die (scheef) in het zand is neergezet met een fout groen velours tafelkleedje. De verse vis lag in een bak en we kiezen een mooie red snapper uit. Op nog geen 10 meter van de zee, tenen in het zand, palmbomen hangen over je heen, sterrenhemel, bijzondere plek :) Er lopen allemaal verkopers over het strand. Jo denkt dat een mannetje een visnet in de aanbieding heeft, wat in werkelijkheid een wensballon is! Hahaha welke toerist zou er nou een visnet kopen!? Smakelijk om gelachen. We zien veel wensballonnen de lucht in gaan en ik vraag me af welke wensen er opgelaten worden. Zelf heb ik op het moment niet zoveel te wensen :)
We lopen over het strand terug naar het resort en zien iemand met vuur spelen, letterlijk! Hij heeft een soort vuurwerkpijl waarmee hij de mooiste figuren maakt, zelf de honden zitten er geïntrigeerd naar te kijken. Hypnotiserend mooi.

Terug in het resort krijgen we berichtjes uit Nederland of we oke zijn, wat is er aan de hand!? Even de nieuwssites checken leert ons dat er een bomaanslag in Bangkok is geweest en er veel doden en gewonden zijn gevallen. Wow, heftig nieuws. Gelukkig hebben wij gewoon een relaxte stranddag gehad, ver daar vandaan..

We krijgen een heel schattig breakfast-to-go pakketje mee van het resort, als we om 6.30 uitchecken om naar de boot te gaan. We worden (op tijd!!) door een busje van Lomprayah opgehaald en de driver heeft er zin in. Opzwepende muziek vroeg op de ochtend. We kregen al snel antwoord op onze vraag "Waarom is het dak zo hoog?": ruimte om te stuiteren. OMB. Samui is ook weer een blok natuur, zoals alles hier in Thailand. Bangkok is waarschijnlijk de enige stad waar ze geen rekening gehouden hebben met de natuur tijdens het bouwen. Op andere plekken zie je dat er om bomen heen is gebouwd. We komen aan bij de pier waar we ons kaartje moeten omruilen voor een sticker voor op ons shirt (zodat de Thai people weten waar de domme toeristen heen moeten als ze weer eens niet opletten/luisteren) en we schrijven onze namen op de passagierslijst voor mocht de boot zinken (fijn idee). We hadden gehoopt op de boot wat nieuws te zien over de "Bangkok Blast", waar het dodental al is opgelopen tot 18 en meer dan 100 gewonden, maar de boot zendt geen nieuws uit helaas. Hier in het gewone leven krijg je er niks van mee, zal in Bangkok wel anders zijn?
De bootreis is prima (gelukkig hebben we omgeboekt!!) en op de pier staan de bussen naar Krabi al klaar, ideaal. Tassen erin, wij erin, rijden maar. Wij rijden langs een oma, die languit ligt te chillen in het zijspan van een motor (op de snelweg he). We rijden langs blokken rots, begroeid met groen, ogenschijnlijk uit het niets hier neergezet. Waar komt het vandaan!? Onze buschauffeurs zijn enig (en ja, we hebben er twee, ze doen hier niks alleen). Ze zingen mee met de muziek en bedanken de (in hun fantasie) klappende fans. Als ze met elkaar aan het praten zijn is het net of je naar de minions zit te luisteren, zoo grappig!! De bijrijder draait af en toe zn raampje open en doet of hij dan motorrijders van hun motor afmept.
De minions brengen ons veilig naar Krabi, waar we op een ander busje moeten overstappen. Het is inmiddels 12.30 en we zijn enigzins verbaasd hoe vlot het allemaal gaat. 

In het andere busje komen we een Nederlander tegen en we wisselen heel gezellig reisverhalen uit. Dit stoort de chauffeur blijkbaar, want ineens knalt er belachelijk hard (!) James Blunt uit de speakers. WTF?? We kunnen elkaar bijna niet meer verstaan, maar we laten ons de mond niet snoeren! Dus kletsen (bleren, net als James) lekker verder. Wat wel opvallend is met de muziek hier, is dat er cd'tjes worden opgezet, van één artiest. Dus je luistert de hele avond naar Rihanna, Akon, Enrique Iglesias, Beyoncé of Lady Gaga. Ondertussen gaan we met een (auto)pont het water over, waar ik even kort terug moet denken aan Guatemala 2013 (met die lynchpartij), maar hier is zoiets gelukkig niet aan de orde. Bij het overvaren is de route voor ons volledig onduidelijk, we gaan alle kanten op, heen en weer, draai hier, draai daar, maar uiteindelijk meren we aan (300 m verder, rechtdoor). Een duwboot houdt ons op de plaats terwijl we de pont afrijden. Er wordt druk aan een brug gebouwd, waarover ik heb gelezen dat die in 2013 klaar moest zijn (haha, 2016 zou een wonder zijn!). Om 15u worden we voor ons resort op Koh Lanta gedropt, het is uitgestorven. We hebben het resort (incl. restaurant, zwembad en 8 man personeel) voor onszelf. Koning en Koningin. 

's Avonds gaan we heerlijk luxe uit eten. Van tevoren wisten we dat niet, maar we vonden dit prachtig plekje (wel weggestopt, was goed zoeken) aan het strand, Time for Lime. Dit is (ook) een kookschool. Ze werken met een weekmenu, elke dag 6 gangen. Wij waren er op dinsdag (volgens mij), dus we gingen voor het dinsdagmenu. Zes verschillende typische Thaise hapjes, een OMB wat was het lekker!! Ook pittig, maar zoooo lekker. Gang 1: garnaal (Jo) en tofu (ik) in een peperblad, gefrituurd. Gang 2: curry, geweldig geserveerd in een bamboebakje met de rijst in een bananenblad erbij en een intense smaak. Gang 3: springrolls, lekker, maar niet de lekkerste die we hebben gehad. Gang 4: pompoensoep, spicy!! Even anders dan die ik vaak maak, maar weer smullen, al sterf ik bijna van een peper die in mn keel schiet. Gang 5: gekarameliseerde kingfish, wauww dit was zooo lekker!! Vis zo zacht en smaakvol, kruidensalade erbij, echt ongelooflijk goed! De laatste gang is het toetje, verrassend genoeg is dit niet de lekkerste gang van de maaltijd (meestal zijn toetjes mn favoriet). Het is een soort pudding, ietwat korrelig, met een limoensausje eroverheen. Al met al zijn we bijna 2 uur aan het eten geweest, elke keer precies genoeg tijd tussen de gangen, die overigens geserveerd werden door een shemale. We zitten op bamboestoeltjes aan het strand, we zien de wolken verkleuren, de maan die naar beneden zakt, de zee die onze kant op rolt. WAUW. We lopen terug over het strand en de krabben en schelpen schieten om onze voeten. Die grote schelpen leven hier nog, de klauwtjes steken eruit en ze krabbelen snel weg als we in de buurt komen. 
Op de kamer kijken we even het nieuws. Er zijn beelden van de (waarschijnlijke) dader van de "Blast" en er zijn veel roadblocks en controles. We zien beelden van de explosie (heftig!!) maar verder is er eigenlijk weinig nieuws.. 

We gaan weer een dagje scooteren! Voor nog geen €7 huren we een scootje en gaan we het eiland over. Eerst ff langs de tourist info voor een kaart, waar ik drie keer "Hello" moet schreeuwen voor de man wakker wordt (languit op de bank te snurken). Eigenlijk kan je niet verdwalen op dit eiland, je kan een rondje rijden en op het midden kan je naar de andere kant oversteken. Easy peasy. De meeste wegen zijn hier van beton (zou asfalt smelten?) en we rijden langs heel veel bouwplaatsen. Toerisme is hier echt nog in opkomst, de resorts worden de grond uitgestampt (naast de hutjes die je vroeger met vrienden bouwde in het bos, die hier alleen echte huizen zijn). We zien hier veel gesluierde vrouwen op scooters en 's morgens rond 5u begint de imam te zingen. Via erg steile weggetjes (19%) rijden we op en neer tot het zuidelijke puntje van het eiland, waar we een National Park in kunnen. Dat slaan we maar over, de apen en koeien lopen nu ook al 2 meter voor ons langs. Geloof me, deze apen zie je liever in de boom hangen dan zo dichtbij je langslopen, enge beesten (ze hebben bovendien vast rabies!!). Er vliegen ook veel vogels over en het is hier erg dicht begroeid. Sommige gebieden kan je alleen bereiken met... olifant!! En ja hoor, we zien er een lopen. Hij komt met een behoorlijke vaart op ons af. Op zijn rug zit een zitje, maar er is niemand bij hem in de buurt (hij heeft de Chinezen er zeker afgegooid en rent nu voor zn vrijheid, goed zo, go olifant!!). Het maakt indruk hoor, als zo'n groot dier recht op je af gehobbeld komt, wow!! Net op het moment dat we het een beeeetje spannend beginnen te vinden (echt 5 meter afstand), neemt de olifant een afslag de bosjes in. Hij gaat misschien lekker in zn eentje de trekking doen. Wij rijden weer verder en zien bij het kantoortje van de olifantentrekkings een Chinees gezin zitten. Hahahaha ja jammer jongens, de olifant gemist!! Pech, olifant al weg!

We rijden langs prachtige maar moeilijk begaanbare stranden. Er liggen veel zwarte grote rotsen in het water. Bij restaurant Noon (uitkijkend over een prachtige baai) houden we pauze en ik zie een aap in de boom naast onze tafel. Hoop dat ie daar lekker blijft zitten (doet ie). Na deze aangename pauze rijden we het eiland van west naar oost over, en onderweg willen we nog even langs de "Big cave on Koh Lanta" (zo staat het op alle bordjes aangegeven, schattig he?). We gaan er alleen niet in want dat mag alleen met gids, en daar hebben we geen zin in. Wel leuk: onderweg zien we een bomenplantage. Ze staan hier allemaal in rechte rijtjes (net de Nederlandse "natuur") en er hangen halve kokosnoten onderaan de boom. Die vangen iets op, zal hars zijn? Ook palmbomen worden hier gekweekt (hoog nodig ook, Jo wilde laatst een verse kokosnoot en die was op, grrrr). Via Old Town (havenstadje waar de huisje op palen in het water staan) rijden we via de oostkant terug naar het dorpje bij de pier. Aan deze kant van het eiland is echt niks. Her en der wordt er langs de weg benzine verkocht in flessen (moet je zelf met een trechter aan de slag). Avondeten doen we op een heel leuk plekje. Bamboehutjes bij elkaar op een plein, een open "keuken" waar moeder druk aan het werk is en haar zonen verzorgen de bediening. Veel Thai peeps hier, dat is meestal een goed teken. We eten lekker en de man die ons bediende is heel vriendelijk en zegt als we weggaan vrolijk "See you tomorrow!" haha, wie weet ;)

We gaan verhuizen. Ons uitgestorven resort is iets te uitgestorven voor ons, het ontbijt is niet super en het personeel ook niet. We gaan een km of 7 verderop zitten. Na zware onderhandelingen met een tuktuk (ik win of course) zetten we koers naar Coco Lanta Resort, wat hemels is. Een hutje met eigen patio, 5 meter van het zwembad en 10 van de zee. Mooi restaurant erbij, palmbomen overal, heel vriendelijke service, hier zitten we goed!! Terwijl onze kamer in orde wordt gemaakt (het is pas 10.30) chillen wij onderuitgezakt in zitzakken op een plateau boven het strand en drinken we pina en kokosnoot. Rest van de dag zwemmen we in het zwembad en de zee, lopen we wat over het strand, lezen, niksen, echt vakantie. En zo nu en dan moet er even gegeten worden natuurlijk! Dat kan hier goed in het restaurant, als je niet zou willen hoef je het resort niet af. Ze hebben hier alles. Volgende dag doen we ongeveer hetzelfde, lekker weinig. We hebben natuurlijk al heeeel veel indrukken opgedaan en veel gereisd, het is ook wel even lekker om alles te laten voor wat het is en even uit te rusten. Volgens de vrouw van de receptie zou het slecht weer worden vandaag dus hebben we de snorkeltour voor morgen geboekt. Helaas, het was vandaag geweldig weer en morgen zou het wel anders zijn...

Dus, dan komt nu het verhaal van onze horrortocht naar de prachtige Phi Phi eilanden. Het zou leuk moeten worden, een dagtocht naar Phi hi Don (hoofdeiland), Phi Phi Leh (met het bekende Maya Beach van de film The Beach met Leo) met wat snorkelstops. Klinkt top toch? Ja, maar als het weer tegen zit, wordt het om te huilen!! Onze wekker ging al om 7.00, kijken naar buiten en het regent. Kut. Aan de balie vragen of het wel doorgaat vandaag, het ziet er ook wat donker uit. Neeeee joh gaat zo over, kan prima vandaag! En voor we het weten zitten we al in het busje van Chao Koh (de organisatie) dat ons naar de boot brengt. Het lijkt inderdaad wat beter te worden, hopelijk heeft de baliemevrouw gelijk. Van Koh Lanta gaan we met een ferry naar Koh Phi Phi, de zee is redelijk wild, dus we hobbelen wat over de golven heen. Om half 10 zijn we op PP en nuttigen we daar een ontbijtje aan het strand. We gaan verder met een longtailboat, lang houten bootje (met dak) en achterop de lange motor. Dit is het hoofdvervoersmiddel op het eiland, er zijn hier geen auto's. Verplaatsen doe je met de boot. Het eiland voelt klein aan, het is wat gepropt en druk (en het is laagseizoen, moet je nagaan). Het ontbijt was beschreven als buffet. Het enige "buffet-igs" eraan was dat je het zelf moest opscheppen, je had geen keus, haha. Het weer blijft wat verontrustend, het regent zo af en toe en donkere wolken dreigen. Als we een minuut of 10 in ons kleine krottige bootje richting Phi Phi Leh zitten trekt de wind aan. Behoorlijk. De boot rolt alle kanten op en het gaat ook regenen. Het dak lekt (alles is nat!! - moeder Jan Smit) en ook via de zijkanten klotst water naar binnen. De kapitein bestuurt de boot met zijn voet, ik weet niet of ik dat rustgevend of verontrustend vindt.. Het is een beetje spannend, maar zonder al te veel angsten bereiken we het eiland. We leggen aan in een baai en moeten de boot afspringen (een Chinees flikkert eraf, wordt nul geholpen door onze so called guide), naar een net wat tussen twee rotsen is gespannen zwemmen, dat beklimmen, en dan komen we aan op het eiland. Best gaaf!! Via een junglepaadje lopen we naar het strand. We horen vreemde geluiden en vragen ons af wat het is, een boze aap? Olifant?? Als we bij de baai/het strand aankomen krijgen we antwoord op onze vraag: het zijn de brullende motoren van speedboten!!! Het is echt ongelooflijk. Dit is een van de mooiste stukjes aarde die we ooit gezien hebben, het zand is prachtig wit en zacht, de groen begroeide rotsen omringen het prachtige blauwe water. Maar het is ook het meest verpeste stukje aarde, er liggen wel 30 boten in de baai, en de baai zelf ligt vol met toeristen (voornamelijk Aziaten natuurlijk). Eigenlijk kunnen we nergens zwemmen, laat staan snorkelen! We verbazen ons, maar proberen er toch ook nog van te genieten (al is het wel erg moeilijk om honderden Aziaten en tientallen speedboten weg te denken). De zee is heerlijk warm en als we erin dobberen en om ons heen kijken kan je de schoonheid ervan echt goed zien. Jammer dat de mensen het zo verpesten...

We gaan een baai verder, snorkelstop. Veel vissen, maar weinig koraal. Hier geen gezwaai en gezwier, tegenvaller. De vissen worden gelokt door de luie Chinezen. Zij zwemmen zelf niet, nee, ze gooien eten in het water en blijven daar drijven (de vissen komen wel op het eten af). Jammer. Je moet bovendien zelf ook uit blijven kijken dat je niet overvaren wordt door een speedboot.. Wel leuk: ik heb een maanvis gespot, je weet wel, die stoere uit Nemo met zn litteken. En volgens mij ook zo'n box-visje, vierkant. Als we weer aan boord gaan begint het echt hard te regenen, écht hard. Zo hard dat we niet uitvaren (je kan ineens ook niks meer voor je zien). Dit noemen we volgens mij noodweer. We wachten even, maar op gegeven moment kiest onze kapitein ervoor te gaan varen, hij zal het wel weten toch?? Jezus Christus. Buddha. Allah. Sta ons allemaal bij, dat hebben we nodig! WTF denkt deze kapitein mee bezig te zijn!? We klappen over de golven heen, draaien veel te schuin, je hebt het idee dat je zo het bootje uitvalt, er zijn GEEN REDDINGSVESTEN AAN BOORD, het is nu echt wel billenknijpen. Water komt van alle kanten binnen, we "schuilen" tegen elkaar aan onder een handdoek, maar zijn alsnog binnen een minuut doorweekt. Het zijn (net) geen doodsangsten, maar we bespreken serieus dat ik Jo zn enkel moet pakken als we over boord raken en hij dan het meeste zwemwerk zal doen. Slik. Sommige mensen hebben als poging tot luchtigheid hun snorkel opgezet, ik moet er om lachen (stress denk ik). Hahahaha!! Na een half uur in deze horror boot legt de kapitein uiterst vrolijk aan bij Monkey Bay. Dude, iedereen is bang en zeiknat en koud en heeft echt geen zin meer om een beetje bananen te geven aan apen met obesitas. Onze bootmensen overleggen met elkaar (er zijn veel kinderen aan boord) en met goedkeuren van iedereen zeggen ze tegen de kapitein: "Go back, we wanna go home, GO BACK!!". Maar onze kap snapt het niet. Hij spreekt geen engels. Dus hij lacht en zegt nog eens "Monkey Bay!". Behalve deze twee woorden kan hij nog zeggen: friend, hello, wait, 30/60 minute. Gelukkig is er een andere kap in de buurt die het onze kap in het Thais duidelijk kan maken, en we vertrekken naar PP.

Aangekomen op het grote eiland, is het lunchtijd. Geen leuke ervaringen uitwisselen dit keer, allemaal sneue doorweekte bange koppies. Gatverdamme wat was dit een klote trip. Het eten smaakt ook niet, een groot drama. Maargoed, we constateren tevreden dat dit het eerste drama is in onze reis, en we zijn toch al bijna een maand onderweg. Hebben we goed gedaan! We zijn ook blij dat we niet zijn gaan overnachten op Phi Phi, het eiland heeft geen goede indruk op ons gemaakt (niet alleen door de horror boottocht hoor). Ongezellig, slecht eten, te vol. Ook weer iets wat verpest is door toeristen, het zal vast een prachtig eiland (geweest) zijn. Om 15u zitten we weer op de ferry naar Lanta, naar "huis"! De golven zijn minder heftig nu, als we een half uur gewacht hadden met uitvaren was het misschien niet zo'n drama geweest.. Aangekomen bij ons resort doen we ons verhaal van deze dramatische trip. De balievrouw is vooral erg geschokt van het feit dat er geen zwemvesten aan boord waren. Veel Aziaten kunnen namelijk helemaal niet zwemmen! Nou, wij zaten natuurlijk weer met alleen maar Aziaten aan boord, die hebben zich dan verdomd stoer gehouden. Er gilde niemand, schreeuwde niemand, maar zij hebben misschien wel echt doodsangsten gehad. In de stijl van deze dag hebben we voor het eerst een slechte maaltijd, gatverdamme. Jo wil graag voetbal kijken dus met ons scootertje tuffen we naar een Irish Pub, waar ik voor een burger ga (comfort food!!), maar die was niet te vreten. Niet te vreten.. Ach, morgen kunnen we om deze dag lachen. Het was misschien niet leuk, maar zeker wel onvergetelijk!! ;)

Zondag. Onze laatste volledige dag op Koh Lanta. We gaan dus lekker niksen, even bijkomen van het drama van gister. Met de scooter tuffen we het eiland over op zoek naar de lekkere pannenkoekjes die ze hier op straat verkopen, maar we vinden het niet, shit! Verder is het wel een chille dag, in de zon, zee en zwembad. Bij de 7eleven (die zit in Thailand echt om de 250 meter) halen we een bonnetje op wat we op het busstation van Krabi kunnen omruilen voor een buskaartje. Maandagochtend hadden we gehoopt nog even lekker te genieten van de zon en het strand, maar het regent. Onze hele reis hebben we nog geen last gehad van het regenseizoen, maar het lijkt nu toch een beetje te komen. Gaan we dus net op tijd weg. We checken om 11u uit, wachten in de zitzakken aan zee (met het geluid van de brekende en aanspoelende golven, wat een mooi geluid) op onze taxi. Taxi crost ons naar het busstation, waar we ruim op tijd aankomen. We wachten wat in een cafeetje, waar de bediening te wensen overlaat. We nemen om 17u de nachtbus naar Bangkok, en wat voor een bus zeg! Super de luxe! Mocht je je ook nog hier ergens in de buurt gaan verplaatsen, Lignite Bustours zeker aan te bevelen. Voor €22 super de luxe in 11u tijd van Krabi naar Bangkok. We hopen dan wel dat je niet de vieze dikke shemale als "cabincrew" hebt. Na een aantal uur rijden hebben we een eetstop in een grote overdekte markt. Erg leuk, overal kan je eten scoren voor weinig geld. En wij vinden onze pannenkoekjes, jeeej!! In de bus proberen we wat te slapen, maar de weg is niet heel best dus af en toe word je wakker gehobbeld. Zonder vertraging (he shit, willen we het een keer, hebben we het niet!) zijn we super vroeg in Bangkok, half5 's morgens. Tsja, en nu!? Ons appartement kunnen we nog niet in.. We wachten tot het licht is en dan lopen we naar het metrostation (door een mooi parkje heen). We brengen de ochtend door in een aangenaam koffietentje vlak bij ons appartement, waar de eigenaar ons om half12 op komt halen. We mogen vast chillen in het zwembad terwijl zij de kamer klaar maken, super lief!

Eigenlijk hoeven we niet meer veel te doen.. We zijn moe en de vakantie is eigenlijk klaar nu. We zijn alleen teruggekomen naar Bangkok omdat we vanuit hier vliegen, woensdag heel vroeg in de ochtend. Maar we besluiten nog even naar de plek van de bomaanslag te gaan. Dat heeft ons toch ook wel bezig gehouden afgelopen dagen. Het is niet ver van ons appartement vandaan, dus we lopen. Zo zien we ook meer van de wijk waar we nu in zitten, heel anders dan ons eerste plekje in Bangkok. Dat was meer toeristisch, in deze wijk wordt meer geleefd en gewerkt. Dit bevalt ons beter. Al is het verkeer net zo hectisch en druk en chaotisch. Veel hoge gebouwen. Op de plek van de aanslag (Ratchaprasong kruizing) is weinig meer te zien. Op het asfalt zijn wat aantekeningen gemaakt, en een aantal ruiten zijn kapot. Bij de tempel Erawan Shine zijn wat mensen en wordt gebeden. Ook is er veel politie op de been. Maar geen bloemen, hordes mensen, of linten, we zien één cameraploeg.. Misschien is de drukte eromheen nu ook al afgenomen.. Via een mega shopping mall lopen we naar een restaurantje bij ons om de hoek (The Canton House), waar we genieten van onze laatste maaltijd in Bangkok, lekker zeg!! Soort tapas eten, de hele tafel vol met zalige dingen. Genieten!! In ons luxe appartement genieten we nog even van het nachtelijke uitzicht wat we over Bangkok hebben en gaan vroeg naar bed.. 

Vertrekdag! Gemengde gevoelens, jammer dat de vakantie erop zit, ook wel weer lekker om naar huis te gaan. Om 7u vertrekken we, lopen we 2 minuten naar de skytrain, en zijn we iets voor 8u op het vliegveld. Nog even spannend, want we zijn één dag over onze toegang heen. Hebben we navraag over gedaan, levert geen problemen op. Maar met de paspoortcontrole worden we er wel uitgepikt, hahaha shittt wat nu!? Het mannetje legt niks uit, dus wij wachten gewoon maar even braaf naast hem. Er komt een vrouwtje aan wat ons meeneemt (nouja, onze paspoorten, dus wij volgen haar) en een even goed naar onze stempels kijkt. Vervolgens krijgen we er zonder probleem onze "uit" stempel bij, waar ze iets bijkrabbelt, en zonder te betalen mogen we door. Jeeej!! We doen nog wat light shopping op het vliegveld en gaan volgens schema om 12u het enorme vliegtuig in.. Voor 11 uur lang.. Pfffff... We zijn gaar als we aankomen op Schiphol!! Olga staat op ons te wachten en dat is heel erg leuk :) Fijn thuiskomen!

Lieve mensen bedankt voor het lezen, we hebben erg genoten van de reacties. Tot de volgende keer!!

xxxxxxxxxxxxxxxxx Hanna