Guerilla's, Maya's, pupusa & piña party en de Jesucristo discobus

Hoi lieve lezers,

We hebben weer ongelooflijk veel meegemaakt :) Van de taxichauffeur in Managua kregen we een prachtige tour langs allemaal super mooie praalwagens met kerstverlichting. We dachten dat het voor kerst was, maar het was voor de dag van Maria (8 dec). Hij zette ons af bij het hostel waar we iets van 6 uur konden slapen voor we de vroege bus (5:00!) naar San Salvador nemen. Bij de bushalte heb ik Harold (ik had de beste man iets gevraagd over het posten van een kaartje) zijn dag helemaal goed gemaakt, door zo mooi te zijn en zijn land te bezoeken. Twee andere mannetjes werden door Harold afgesnauwd toen ze in het spaans zeiden dat ze me mooi vonden, want Harold vond dat ze het in het engels moeten kunnen :P

Tijdens onze busreis zien we een prachtige zonsopkomst en we rijden weer over bergachtige wegen met mooie uitzichten. We moeten door Honduras om bij El Salvador te komen, dus we maken vast een beetje kennis met het land. Het is veel droger dan de vorige landen, minder tropisch. Bij de grens naar El Salvador wordt de hele bus ondersteboven gekeerd door drugshonden, spannenddd! Gelukkig hebben ze onze drugs niet gevonden en konden we El Salvador in. Ook El Salvador is droger, maar gelukkig wel lekker heet. We nemen een lunchpauze, voornamelijk voor de buschauffeur, die deze 11 uur durende reis helemaal in zijn eentje rijdt. Nederlandse buschauffeurs zijn watjes! ;)

In San Salvador (enorme stad!!) nemen we de chickenbus naar Suchitoto. We worden weer lekker aangestaard. Dit vinden we een beetje beledigend, want zo wit zijn we ondertussen toch niet meer!? Op gegeven moment staan we op zodat oude vrouwtjes kunnen gaan zitten, en zij nemen heel schattig onze tassen op hun schoot. Zo gaat het ook met kinderen, die worden ook bij iedereen op de schoot gezet. Stel je dat eens voor in NL.. We concluderen dat de meeste mensen in Nederland verwend/niks gewend zijn. Onze bus zit propvol, mensen staan tegen elkaar aangedrukt, en niemand klaagt. Ze wachten ook gerust 30 minuten op een bus, zonder gemekker. Heel rustgevend. In ons hostel worden we vriendelijk ontvangen en gaan we, samen met een werknemer van het hostel, de specialiteit van El Salvador eten: pupusa's. En dat is lekker!!! Het zijn een soort pita broodjes, maar dan van maisdeeg. Ze vullen ze met wat je maar wil, vaak kip, kaas, bonen, iets courgette-achtigs, enz) en dan gaan ze op de gril. Salade erbij en je bent gelukkig.

Volgende dag verkennen we het stadje Suchitoto een beetje, het is schattig en ligt best hoog. Bij een farmacie kopen we antimuggenspul, door tralies heen. Dat zie je vaker, voornamelijk bij een farmacie, dat alles achter tralies zit. Niet echt een leuke sfeer. Als we over een pleintje lopen waar een groep oudere (aangeschoten) mannen zit roept eentje dat hij trots is dat we zijn land bezoeken. We hebben prachtig uitzicht over een meer, maar dat vinden we niet genoeg. De politie neemt toeristen mee naar de waterval, omdat ze het niet verantwoord vinden als toeristen het alleen doen (er zijn vroeger overvallen geweest). Dus wij willen wel een politie escort! Daar gaan we dan, achterin de pick-up, heel erg movie :D We vonden de rit naar de waterval bijna leuker dan de waterval zelf. Ook weer zoiets waarvan je denkt; dit zou in NL nooit kunnen.

Om onze reis ook een beetje educatief/cultureel/historich verantwoord te houden gaan we met een gids op een soort guerillatour. Hij neemt ons mee naar een voormalig guerilla hol en laat onderweg bomkraters zien (bom van 750kg zorgt wel voor een redelijke krater!), schuilkelder, een gebombardeerde kerk, loopgraven en het "centrum". Heel bijzonder, vooral omdat het allemaal best recent heeft plaatsgevonden, nog in de jaren 80. De vader van onze gids (Don Candelaria) heeft het zelf meegedaan, en verteld ons ook nog het een en ander als we bij hem thuis zijn. Nu heeft zijn familie het goed voor elkaar, een groot huis (wel ook een groot gezin) en ze hebben maisvelden. Ze koken nog op vuur en doen de was op een ouderwets wasbordje. Na deze leuke ervaring nemen we een bus naar La Palma, een plaatsje dichtbij de grens met Honduras. We slapen daar een nachtje zodat we de volgende ochtend zo snel mogelijk naar Honduras kunnen voor de Copan Ruines. Bij een overstap die we maken rennen de verkopers nog voor de bus stil staat naar binnen en krijzen wat ze allemaal verkopen. Het is hysterisch. Ze rennen door de bus heen, meerdere keren, ze verkopen van alles; tandenborstels, magische geneesmiddelen, empanada's, snoep, verzin het maar.. Soms zijn ze niet op tijd de bus uit en moeten ze een "halte"  (die zijn er eigenlijk niet, dus een paar honderd meter) mee.

De reis naar Honduras duurde LANG. Wel ook een mooie reis door hoge bergen, maar het is koud! We zien een plantage met iets wat op sla lijkt. Zal wel ijsbergsla zijn :P Brrrrr! De bus maakt af en toe het geluid alsof hij aan het opstijgen is, maar tot nu toe redden we het altijd. Aangekomen in Copan Ruinas regent het en het is nog steeds koud. Ik wil zsm naar het hostel want het is Johan verjaardag dus ik wil hem skypen. Het hostel had ons slechte directions gegeven (geen straat genoemd maar alleen maar 2 blokken oost en zoveel zuid gelul...) dus we waren blij toen we het eindelijk gevonden hadden. Super lekkere kamer EN wifi, dus ik was weer redelijk gelukkig (redelijk, want nog steeds regen en koud). We gingen daarna natuurlijk wat eten en tot ons verdriet hebben we lange broek en vest aan moeten trekken, triest moment. Verdriet maar verwerkt met mojito's, die hadden we nodig om onze malaria pillen weg te spoelen :D Na het eten komen we 3 leuke mensen tegen en een vreemde man (Juan) tegen die een gids is bij de ruines, maar die avond voornamelijk erg dronken is. Hij heeft rare verhalen en zit ineens aan mijn oor en zegt " I loooooooove people with piercings" en hij probeerde Tamar een kus te geven toen we weggingen. We spreken met de Roemeen en Italianen af dat we morgen niet met Juan op tour gaan ;)

Samen met onze Honduras-vrienden gaan we in een tuktuk naar de Ruines, want, je raadt het vast al, het regende. Dan gaan we die 750 meter natuurlijk niet lopen! Dus in een scheurende tuktuk zijn we zo bij de ruines. Daar komen de ROCK N ROLL (dat schreeuwde hij de vorige avond steeds) Juan nog tegen, maar hij had al toeristen bij zich dus wij gingen met een ander gids. De ruines zijn echt super gaaf! Het was ook helemaal niet druk, af en toe leek het wel of we er alleen waren. De gids vertelde over de offers die de Maya's maakten, voornamelijk aan de regengod (daar hebben we nu nog steeds last van). Eerst alleen dieren, daarna ook mensen. We zien de grootste hierogliefenmuur ter wereld en veel andere gave tempels. De koningen hadden coole namen, bijvoorbeeld Smoking Monkey of Moon Jaguar. Dan is Willem Alexander toch wat saai he?

In het hostel vinden we een weegschaal! Eindelijk. We zijn wel benieuwd wat de schade is. We maken ook even de financiele schade op en het valt ons allebei mee!! Dus wat gaan we doen!? Al het geld uitgeven aan eten, yeaaaaah :) 's Avonds is er in ons hostel een feestje, want de zoon van de eigenaar is 20 geworden. Op het dak gaat iedereen uit zn dak. Heel leuk om te zien dat de mannen hier van dansen houden en het ook goed kunnen! Ook leuk hoe gastvrij we worden ontvangen, we worden erbij betrokken alsof we ook vrienden/familie zijn.

We zijn Honduras met zn kou en regen wel weer zat, dus terug naar El Salvador! Dit keer gaan we via Guatemala terug voor de variatie en in de hoop dat het sneller is (een beetje). Ik wil jullie nu graag even een beschrijving geven van de busreizen die we maken, want die zijn bijzonder.

We nemen om 8.00 de bus, die al lekker hard muziek aan het draaien is (ze hebben zelf boxen in de bus geplaatst). Het is salsa of reggaeton. Soms is het romatische muziek, maar dan wel vaak reggaetonstijl. Tijdens het rijden is de buschauffeur vaak met meedere dingen tegelijk bezig: bellen, appen, iets wild aan het uitleggen waardoor hij het stuur niet vasthoudt, of hij trekt een trui over zijn hoofd, zodat hij niks meer kan zien. Een hobby is het inhalen in onoverzichtelijke bochten, liefst zo snel mogelijk. Ondertussen glijden wij en alle andere passagiers (ook de opa's en oma's) heen en weer over de bankjes op de reggaetonbeat. Af en toe is ere en zandstorm in de bus, als de over een overharde weg rijden en de ramen staan open. Afremmen gebeurd maar af en toe, dus we hobbelen en stuiteren. Alle bussen hebben namen gekregen van hun chauffeurs, en bijna elke bus heet Jesucristo en dan een hoop blablabla. Als mensen grote bagage hebben, dan moet dat het dak op. En de buschauffeur gaat echt niet wachten tot zijn hulpje daar klaar mee is. Nee joh, die begint gewoon lekker te rijden. Hoppaaa de bocht in het 50km per uur terwijl hulpje nog op het dak zit. Dan komen er benen langs het raam naar beneden (de broekt wapperend in de wind), die wurmen zich naar binnen en dan staat hij weer in de bus. Held van de dag. Soms is de bus een soort minivan, maar vaak is het een oude schoolbus omgetoverd tot een chickenbus: geverfd met vrolijke kleuren en teksten, de binnenkant door de chauffeur versierd met van alles (tot borduursels toe). We hebben ook onze eerste kip in de chickenbus meegemaakt! Zat ingepakt in plastic zodat de kip niet heel wild om zich heen zou slaan. Voor zover even mijn schets van de discobussen hier, hopelijk is het een beetje overgekomen J

We komen na een lange reis aan in ons heerlijke hostel in Santa Ana. Het is een redelijk grote stad, die zich aan het opmaken is voor kerst. Op vrijdag sjokken we wat door het centrum heen en het is een drukte van jewelste op het plein. Black Friday! Dat doen ze hier dus ook! Het blijft Amerika ;) ‘s Avonds krijgen we van de hosteleigenaar een lift naar een restaurantje waar we lekker eten en waar hij ons ook weer ophaald. Luxe he? Zaterdag gaan we naar een dorpje wat bekend staat om zijn foodfair. Als we in de bus stappen moeten we zeker nog 15 minuten wachten, maar natuurlijk worden we weer geentertaind door alle verkopers. Wederom hysterisch. Juayua is een enig stadje en we hebben heerlijk gegeten op de foodfair! Ook wat souvenirs gekocht dus we gaan helemaal blij terug naar Santa Ana. ‘s Avonds eten we bij een goede pupuseria (heeeeerlijk) en gaan daarna slapen, want zondag gaan we de vulkaan beklimmen!

Vandaag hebben we onze eerste echte hike gemaakt! Vulkaan Santa Ana, het hoogste punt van El Salvador (2385m). Elke reiziger heeft zo zijn specialiteiten. Tamar en ik zijn vooral goed in cocktails drinken, maar we blijken toch ook wel goed te zijn in hiken! Zonder problemen klimmen we de vulkaan op, terwijl het af en toe toch best wel pittig was! Na iets van 2 uur zijn we boven en krijgen we de wind van voren! My goddd, gelukkig zijn we er niet afgewaaid! Het was heel erg gaaf! Af en toe stonden we tussen de overwaaiende wolken en we hadden een geweldig uitzicht. We konden de zee zien en nog 3 andere vulkanen. Bovendien had “onze” vulkaan een prachtig kratermeer! Naar beneden ging sneller dan naar boven. Wij dan, niet iedereen van de groep, en helaas moesten we op ze wachten ;) Maar het was lekker weer en we waren nog helemaal blij van het uizicht vanaf het hoogste punt van El Salvador, dus echt druk konden we ons er niet om maken. Nu zit ik dit lange verhaal te typen in ons hostel en valt de internetverbinding weg. Hopelijk is die er straks weer, anders post ik het vanuit Guatemala, want dat is onze volgende bestemming. Morgen vertrekken we naar Antigua. Ik zal ook weer wat foto’s uploaden.

Liefs! Xx