Poco loco

Hola! :)

Ga er even rustig voor zitten, want het gaat weer een lang verhaal worden ;) Van Boquete zijn we met de bus naar Almirante gegaan, om vanaf daar met de boot naar ons nieuwe paradijs Bocas del Toro te gaan. Het was weer een bijzondere busreis. Je ziet dikke villa´s met auto´s onder de carport naast houten krotjes (maar ze hebben wel allemaal sateliet). Bij de krotjes loopt van alles rond, van kinderen tot kippen en geiten. We denken dat het vrijdag wasdag is, want overal hangen de kleren aan waslijntjes te drogen. De omgeving is zo groen, je rijdt door bergen, door wolken, langs watervallen, rivieren (waar kinderen in spelen), soms ineens langs een verlaten dixie-achtig wc´tje?! Mensen stappen ook op de meest rare plekken in. In de verste verte is er niks te bekennen, maar er staat ineens een stelletje (in traditionele kleding) naar de bus te zwaaien. Ze stappen op een net zo verlaten plek weer uit. De bussen hier doen niet echt aan haltes, je kan in- en uitstappen wanneer je wilt. Je roept gewoon even ¡parada! (halte) en de bus stopt. De buschauffeur is ondertussen lekker aan het bellen en appen en natuurlijk staat er muziek aan.

Bij Almirante heeft onze buschaffeur een taxi voor ons geregeld, die ons naar de haven brengt. Nouja, "haven", het stelt wederom niet zoveel voor. Het is een steiger met bootjes en een hokje waar je kaartjes kan kopen. Na even wachten gaan we in een minibootje en knallen we met 50km per uur over het water heen. Het was heftig. Er stond wind dus er waren golven. Af en toe leek het wel of de boot door midden zou breken. We komen echter goed aan op het hoofdeiland van Bocas, Isla Colon. Dat is niet onze eindbestemming dus er wordt een ander bootje voor ons geregeld die ons naar Isla Bastimentos gaat brengen. Deze boot is nog kleiner :) Na weer een tijdje hobbelen over het water leggen we aan bij een steiger gemaakt van lege jerrycans. We moeten 5 minuutjes lopen om bij het hostel te komen, door de jungle.. Daar gaan we dan!

Bij het hostel aangekomen beseffen we dat het wel heeeel afgelegen is. We hadden een hele 12pers dorm voor onszelf, niet echt veel leven.. Maar het hostel is prachtig. We wilden naar een dorpje lopen op het eiland, maar dat was (volgens de vrouw van de receptie) heeeeeeeel ver en heeeeeel gevaarlijk.. Oh. Oke. What the fuck moeten we hier dan 3 dagen gaan doen!? Haha. Er werd ons verteld dat we naar een restaurantje op het strand konden lopen, dat was maar 10 minuten. En de kortste route was via een jungle trail. SLIK. Oke, dat kunnen we wel. Volgens mij heb ik de route in recordtempo afgelegd!! Heb niet om me heen gekeken, wilde zo snel mogelijk de jungle uit waar ik allemaal enge onbekende geluiden om me heen hoorde en als er een steentje of een takje tegen me been aankwam schrok ik me kapot. Held die ik ben ;) Maar overwinning: ik heb het gered (op slippers he!). We komen uit op het strand en dat is prachtig, geweldig mooi. We sjokken naar het restaurant (langs allemaal krabbetjes) wat er al net zo mooi uitziet. We worden super vriendelijk ontvangen en hebben er heerlijk gegeten (ceviche en red snapper) en drankjes gedronken. Omdat de chef ons zo leuk vond, hebben we een gratis hoofdgerecht gehad, leuk he?? :D En we hebben ook een lift terug naar ons hostel gekregen, in een golfkarretje! ´s Avonds nog even in de uitgestorven lounge van het hostel gezeten, waar ik tot mijn afschuw allemaal kikkergeluiden hoorde. Iell...

De volgende dag gingen we weer naar het hoofdeiland, aangezien op ons prachtige natuureiland geen flikker te beleven is. Bij de boot (die niet echt een dienstregeling heeft, hij komt als hij komt) komen we Bianca (Zuid-Afrikaanse). We spreken af later op de middag samen de taxi(boot) terug te nemen, zodat we op de prijs kunnen afdingen ;) Het hoofdeiland heeft winkeltjes en restaurantjes/barretjes. Er hangt een Caribische sfeer, gezellig. In de middag nemen we de boot terug en chillen we nog wat in de zon bij ons hostel. ´s Avonds gaan we met Bianca naar het restaurant op het strand. Weer via de jungle trail! Dit keer kijk ik iets meer om me heen en zie dat het heel mooi is. We worden weer gezellig ontvangen en er wordt een speciale cocktail voor ons gemaakt, zalig, met kokos! We eten lekker (zaaalige krab!) en genieten van lekkere drankjes :)

Zondag was onze stranddag. We werden wakker en het regende...Shit. Maar de man van de receptie verzekerde ons dat het beter werd, want het weer op Bocas was "poco loco". En hij kreeg gelijk. De wolken en regen trokken weg en we hebben een heerlijke stranddag gehad. Stel je paradijs voor, vermenigvuldig het met 10 en denk aan een warm bad ipv de koude Nederlandse zee. Zoiets was het! We waren om een rots heen gelopen en dat strand hadden we helemaal voor onszelf, er was niemand. We lagen heerlijk te dobberen in het water, terwijl er havikken boven ons rondvliegen en we uitkijken over de jungle. Terug bij het hostel nog even in de zon gezeten met een biertje (lokale bier Balboa, lekker!) en ananas. Er kwam een man op ons afgelopen die zich voorstelde als Quinn, Amerikaan. Hij was voor het eerst alleen op reis. Heel leuk met hem gepraat, hij is politie-agent en we kregen een vet coole patch van hem (Salem Police). Hij had nog een horrorverhaal over dat zijn bus met volle vaart over een levensgevaarlijke slang heen is gereden. Jaja, welcome to the jungle! Op gegeven moment roept iemand dat we echt naar de maan moeten kijken. En het is inderdaad zeker de moeite waard. Er zit een soort halo om de maan heen, het is prachtig. Ruiz (de receptieman) legt uit dat het een soort regenboog idee is, en dat het hier heel vaak voorkomt en normaal is. Ze vinden hier veel bijzondere dingen normaal.. ;)

Het was wel weer genoeg geweest, dus de volgende ochtend hebben we de boot naar het vaste land genomen. Tussenstop op het hoofdeiland gebruikt om goed te onderhandelen over een taxi naar de grens met Costa Rica. Uiteindelijk hebben we totaal $15 betaald, hebben we goed gedaan! Een taxi zou ons, en een Frans stel, opwachten in Almirante. De bootrit was hilarisch!! Wederom veel golven en af en toe was het toch best een beetje spannend of we niet zouden omslaan. Maar Tamar en ik hadden het geluk aan onze zijde, de Duitsers niet. In onze boot zaten 3 Duitsers, en alleen zij zijn zeik- en zeiknat geworden door de golven. We hebben ons rot gelachen! FLATS! Weer een Duitser zeiknat. Verder had niemand er last van, hoe kan het?! Hahaha. Op gegeven moment werd het zo wild dat het dak eraf ging, letterlijk! Als de natte Duitser hem niet vastgepakt had, had de boot geen dak meer. Wij moesten hier nog meer om lachen, want we dachten meteen aan de moeder van Jan Smit (Alles is weg! Zelfs het dak is weg!).

Op Almirante stond inderdaad een vrolijke taxichauffeur op ons te wachten. Zijn taxi hing vol met knuffelvarkentjes, hartjes, kussentjes. Het was net een bordeel. Hij is heel enthousiast en laat ons tijdens de rit allemaal dingen zien. Soms stopt hij zelfs omdat hij vindt dat we er goed naar moeten kijken, bijvoorbeeld de Chiquita-banaan plantages. Ondertussen is hij lekker aan het meezingen en fluiten met traditionele muziek, zeer vermakelijk. De Fransen hadden net over de grens in Costa Rica een auto staan, en wij mochten wel een stuk met ze mee. Goed voor elkaar! We hebben onze leuke taxichauffeur bedankt en zijn "uitgecheckt" bij Panama en gaan over een vervallen treinbrug lopend de grens oversteken.. Op naar Costa Rica!

Liefs Hanna