Tropische achtbaan

Hola chico´s y chica´s!

Wat onzettend leuk om jullie reacties te lezen, bedankt! :) Ik zal verder gaan waar ik gebleven was, volgens mij dat ik maandagavond achter de computer zat in Panama City..

Die avond zijn we nog even naar het water gelopen om de stad by night te zien. Toen we bij een voetgangers brug over de weg kwamen zagen we 3 enge mannen staan en vroegen we ons af of we er wel langs wilden gaan. We besloten van wel, we hadden onze paraplu bij ons en daarmee konden we ze wel aanvallen als het nodig was. We kwamen dichterbij en we werden meteen aangesproken... door 3 lieve jongetjes van een jaar of 15!! Hahaha! Ze wilden graag dat we een foto van ze maakten. Na onze wandeling zijn we naar bed gegaan, want de volgende dag staat er om 5.00 een Jeep voor ons hostel om ons naar San Blas te brengen.

Mr. Manuel was de bestuurder van de Jeep. Hij houdt van wilde discomuziek vroeg op de ochtend, erg grappig. We gingen nog meer mensen ophalen, waaronder 2 schippers die ons, of andere mensen, naar een eiland zouden varen. Verder stapte er nog en Nederlands stel en 2 Duitse vrienden in. Het was dus een volle bak! De tassen moesten op het dak. De rit was al een avontuur, zodra we Panama City uitreden werd de omgeving jungle-achtig. Toen we van de hoofdweg afgingen werd het helemaal een feest. De weg leek wel een achtbaan! Supersteil omhoog, bocht, bocht, vrije val naar beneden. Soms leek je meer op je rug te "zitten" dan op je kont. Ik kon aan mn oren voelen dat we hoog waren, en ik kon het zien omdat we door wolken heen reden. Dat niet alle chauffeurs deze weg goed kunnen afleggen bewees de auto in de berm. Oeps.

Na bijna 3 uur hobbelen waren we bij "de haven". En parkeerplaats grenzend aan een rivier die redelijk vol ligt met bootjes en er is een controle hutje. Na even wachten mochten we in een bootje wat ons door de mangrove naar open zee bracht. Ondertussen komen mannetjes in hun boten gemaakt van uitgeholde bomen langs gepeddeld met bananen en cocosnoten als buit. Na een uurtje varen met veel oh´s en ah´s kwam we aan op ons paradijselijke eiland. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het leek wel een foto, maar dan gefotoshopt. Het was dus écht! Het eiland is denk ik zo groot als een atletiekbaan, als het niet kleiner is. Het staat vol met palmbomen, hutjes gemaakt van bamboe en palmbladeren, de zee is ongekend blauw-turqois en het zand witter dan ik ook gezien heb. Om je heen zie je de bergen van het vaste land en andere eilandjes met palmbomen. Sommige met 4, andere helemaal vol.

We zijn meteen de zee ingedoken, zalig! Het is zo helder dat je alles naast en onder je kan zien en het is warm! Bijna niet meer verkoelend ;) Na de duik zijn we op onze handdoek gaan liggen en hebben we heerlijk liggen dromen van de werkelijkheid. We werden wakker en konden aanschuiven bij de lunch die voor ons was bereid door de eigenaar van het eiland. Een heerlijk gebraden kip met salade en rijst. Na de lunch hebben we nog wat gezwommen, gekletst met andere eilandbezoekers (Duitsers, Zwitsers, Engelsen, Canadezen en natuurlijk ook Nederlanders) en even rond het eiland gelopen. Daarna lekker aan het water gezeten tot het avondeten klaar was; pasta met verse langoustines. Heel erg vers, want een uur geleden zagen we ze nog spartelen op het bootje dan het strand opvaarde (natuurlijk is er geen stijger). De spannendste gebeurtenis van de middag was het vallen van een cocosnoot (people could die!!).

De avond was heel relaxt. Het was vroeg donker en er werd een kampvuur gemaakt van afval-palmbladeren (er was een dak gerestaureerd). Iedereen zat er omheen en op gegeven moment was er wat stress want er liep en duizendpoot over iemand heen. En die zijn giftig! Een vrolijke Kuna (de bevolking van San Blas) heeft met plezier de duizendpoot ritueel verbrand in het kampvuur. Tamar en ik hebben voor de zekerheid onze voeten een tijdje van de grond gehouden :) Na deze super vermoeiende dag (hehe) zijn we lekker gaan slapen in ons hutje. We hebben geen enkel beest gezien of gehoord.

Volgende ochtend zouden we om 7.30 vertrekken. Dat werd 8.30, mañana mañana :) We waren wel vroeg wakker door schreeuwende kinderen en het geluid van mobiele telefoons. Het lijkt wel heel remote, maar de Kuna´s hebben wel gewoon smartphones en tv´s (en dus krijzende kinderen). Weer even de gedachte "dit is niet echt" als ik ons hutje uitloop. De zon schijnt al prachtig op de zee en ons eiland. Lekker ontbeten (omelet en een zelfgemaakt pita-achtig zoet broodje). Na het ontbijt op een schattig bootje (genaamd Robinson Croesoe) gestapt en terug naar "de haven".

Mr. Manuel stond ons op te wachten met zn dikke jeep. Dit keer zaten we met maar 3 andere passagiers, dus het was wat comfortabeler. Hij zette ons weer af bij het hostel waar we snel onze rugtassen hebben herpakt en we zijn naar de lokale bus vertrokken die ons naar de grote busterminal zou brengen. Daar aangekomen hebben we, ondanks wat onduidelijkheid over het moeten hebben van een soort ov-chip, de bus van 13.00 naar David gehaald. Waarbij we erg lief geholpen zijn door de chauffeur, die wel even tijd had voor een praatje. Dus busrit was super! Voor $15 waren we binnen 8 uur van Panama City in David. Tijdens en (eet)pauze schrokken we wel, toen onze bus ineens begon te rijden terwijl we er niet inzaten! Maar gelukkig ging die alleen verplaatsen, fiew! Na de eetpauze gingen alle stoelen, alsof het afgesproken was, in standje slaap.

Aangekomen in David ging Tamar, met hulp van de lieve chauffeur, op zoek naar de bus naar Boquete, onze eindbestemming. Ik ging de rugzakken uit de laadruimte van de bus claimen. Ondertussen is mij wel 10x gevraagd of ik een taxi wil. Een man maakte het wel erg verleidelijk door te zeggen "Hey sexy, taxi?" Hahaha! Maar helaas voor hem had Tamar de bus naar Boquete gevonden dus gingen we niet met de man mee in zn taxi.

De bus naar Boquete is een ouderwetse schoolbus, echt prachtig. Zo´n enorm geel gevaarte. De rit duurde een uurtje en was hilarisch. Dames, mocht iemand van jullie deze rit ooit nog gaan maken, doe een sport-bh aan! Want het is gewoon een uur stuiteren en niet zo´n beetje ook. Het was inmiddels al donker, dus ons uitzicht bestond uit oplichtende dorpjes/huisjes en de sterrenhemel. In Boquete aangekomn hadden we ons hostel zo gevonden. We werden vriendelijk ontvangen en alles is heel netjes en ruim. We hebben en roommate uit San Francisco, heel aardig. Hij heeft ons de volgende ochtend (vandaag) meegenomen naar zijn favoriete ontbijtplek. Ver lopen was het niet, het zit onder het hostel :) Tijdens het ontbijt hebben we een wasje kunnen draaien in het hostel en die na het ontbijt heel huiselijk aan de waslijn gehangen. De omgeving is prachtig, overal waar we kijken zien we groen bergen. Soms blijven de wolken erin hangen. Prachtig!

We zijn het dorpje even ingelopen voor wat boodschappen (watermeloen en bubbels, hahaha) en hebben op de terugweg bij een touroffice een rondleiding op een koffieplantage geboekt voor de middag. We waren de enige dus we hebben een privé tour gekregen van Israel, onze gids. De plantage ligt op 1500m, de ideale hoogte voor arabica koffie. Het is een kleine plantage, 5 hectare, maar maak zeer goede koffie. Ze zijn 4x uitgeroepen tot 2e beste koffie van Panama en staan nu in de top 10. Toen Tito, de eigenaar, begon wilde de bank hem geen geld lenen, dus alle apparatuur heeft hij zelf gemaak. Voornamelijk van auto-onderdelen. Hij kweekt 8 verschillende koffiebomen en er groeien ook fruitbomen (sinaasappel, banaan). Hierdoor gaan insecten niet aan de koffiebonen zitten, maar aan het zoetere fruit. Ook geven de fruitbomen een lekkere smaa aan de koffie. Hij heeft ons het hele proces laten zien (bonen plukken, pellen, scheiden, drogen, branden, malen) en we mochten ook proeven! De nog aan de boom vastzittende boon stiekem (Tito will not like it!) en de geroosterde bonen; light roast (American, hoog in caffeine, minder in smaak), medium roast (French, alles medium) en dark roast (Italian, laag in caffeine, intense smaak). De bonen waren verrassend lekker! Oh, ook leuk om te vermelden: er liep een enorm schattige puppy rond met de naam Cappuccino :)

Net hebben we lekker gegeten in een Panamees cafeetje, waar ze ontzettend lekker eten hadden voor maar $5. Ongelooflijk toch? Een bord vol hoor! Rijst, kip, groenten, lekker broodje en ook nog drinken. Nu zitten we in een internetcafe ons blog te schrijven. Ik probeer de foto´s van mijn camera over te zetten, maar hij leest mijn camera helaas niet. Hopelijk kan het mannetje me zo helpen, anders ga ik iets anders verzinnen..

Morgen vertrekken we in de middag naar Bocas del Toro, het volgende paradijs.

Liefs uit Boquete! Xx Hanna